Mijn eigen schooltijd kan ik met een paar woorden omschrijven: Niet leuk! Waarom? Mijn leraar was een ex-militair, die onze klas als een bataljon soldaten behandelde. ‘Stilzitten en luisteren’ was zijn mantra en wie dat niet deed, kon op de gang gaan staan. Iedereen sprong bij hem in de houding, ook de ouders.

Toen ik eenmaal zelf schoolgaande kinderen had, was gelukkig de autoritaire leerkracht verdwenen. Het contact tussen de leerkrachten en de leerlingen was veel laagdrempeliger. Meer ruimte voor het kind en zijn belevingswereld. Didactisch was er veel verbeterd, maar ik merkte helaas ook dat de juffen en de meesters moeite hadden om met het kind of de ouder echt in gesprek te gaan, zodra het over gevoelige onderwerpen ging. 

Dat was toen. Vandaag de dag zie ik in mijn praktijk nog steeds hoe leerkrachten worstelen met al hun taken en eisen die de samenleving aan ze stelt. De diversiteit in de klas en de complexiteit die dat met zich meebrengt. Factoren die het uiterste van ze vragen, waardoor niet alleen hun plezier maar ook hun zelfvertrouwen om voor de klas te staan, dreigt te verdwijnen. Dat gaat niet alleen ten koste van de leerkrachten, maar zeker ook van de leerlingen.

School is al lang niet meer een plek waar je slechts kennis opdoet, maar ook een plek waar je je sociaal en emotioneel moet leren ontwikkelen. Om te leren omgaan met allerlei situaties en met de daarbij ontstane emoties. Dat vraagt nogal wat van de huidige leerkrachten, want zij zijn naast de ouders de aangewezen persoon om die vaardigheden voor te leven.

Om dat allemaal te kunnen realiseren, zet ik me in om met name vrouwen in het primair onderwijs hierbij te ondersteunen. Ik wijs ze de weg hoe ze vanuit de overlevingstand het contact met zichzelf en de leerlingen kunnen herstellen, zodat er weer prettig onderling contact ontstaat en daarmee een fijn werkklimaat in de klas.

‘Presence is the most precious gift you can give to another human being’  (M. Rosenberg)

Wat je ook van me moet weten is dat ik een buitenmens ben. Als kind speelde ik het liefst buiten en aangezien ik ook (gecertificeerd) wandelcoach ben, voelt het eigenlijk nog steeds een beetje als buiten spelen. Ik ben een grote dierenvriend en eet al jarenlang geen vlees of vis. 

Ik ben dol op koken en ik ga helemaal los in de keuken voor vrienden of familie. Van lekker eten, goede gesprekken en lang natafelen kan ik enorm genieten. Eigenlijk ben ik een vegetarische Bourgondiër. 

Ook houd ik van schoonheid in al haar facetten en probeer daar altijd iets van mee te geven in alles wat ik doe. Of dat nu een mooi gedekte tafel is voor een etentje, of zomaar een kleinigheidje uitzoeken voor een vriendin. Zelfs een mooie route uitzoeken voor mijn coaching wandelingen hoort daar ook bij. 

O ja… Ik zing graag. Vooral oude nummers meezingen in de auto. Heerlijk! 

Guilty pleasure: Wanneer er een bak nootjes voor mijn neus staat, eet ik deze in no-time leeg.

Ooit kreeg ik de opmerking van een klant dat ik een ‘verzachter’ ben en dat beschouw ik graag als een compliment.