Ik voelde het in mijn hele lijf. Het verzet om nog langer antwoord te geven op de vragen van de kennis die bij mij aan tafel zat. Ik kan wel zeggen dat ze grensoverschrijdend was, want ze ging behoorlijk over mijn mentale pijngrens.

Non-verbaal gaf ik allerlei signalen af, maar anders dan gehoopt, bleef ze maar doorvragen over het onderwerp waar ik nog steeds moeite mee heb. Ook al is er lange tijd overheen gegaan, het is nog steeds moeilijk voor me om er vrijuit over te praten.  

Natuurlijk had ik direct moeten aangeven dat ik niet verder op dit onderwerp wilde doorgaan, maar  ik wilde me ook niet laten kennen. Alleen achteraf voelde ik de kater en was ik boos op mezelf dat ik het zover had laten komen. Had ik maar duidelijker moeten zijn.

Onprettig

Misschien herken je dat ook wel dat je met iemand in gesprek bent en dat er ineens geen sprake meer is van een prettig gesprek, maar dat het meer lijkt op een soort ondervraging, waarbij de nieuwsgierigheid van de ander het wint van het mededogen met jou.

Ik verbaas me er iedere keer weer over hoe mensen, vanuit hun eigen perspectief en overtuiging menen grenzeloos op antwoorden te mogen jagen en daarbij geen rekening houden met andermans gevoelens. Er zelfs niet naar informeren, of het wel ok is, of het juiste moment voor je om erover te praten.

Onzorgvuldig

Zelfs al weet ik hoe vervelend het is, soms maak ik me ook schuldig aan onzorgvuldige communicatie in bepaalde situaties. Nog niet zolang geleden reageerde ik bepaald niet adequaat op een nog jonge jongen wiens moeder recentelijk was overleden. 

In plaats van allereerst mijn medeleven aan hem te betuigen, zei ik wat een mooie foto hij had gemaakt van hun samen en hoe belangrijk dat was voor later. Pas in tweede instantie realiseerde ik me wat ik had gedaan. Ik reageerde  vanuit mijn eigen jeugdervaring en daardoor ging ik volledig voorbij aan zijn verdriet.

Wat kon hij doen? In kwetsbare situaties, zoals deze, incasseer je meestal alleen maar en ben je niet in staat om goed voor jezelf opkomen. Hij kon niet anders dan het over zich heen laten komen. Natuurlijk, achteraf heb ik daar spijt van en dat heb ik hem later ook gezegd. Hij was zo lief om het mij te vergeven, maar het heeft mij nog lang bezig gehouden.

Bewust

Waarom ik je dit vertel, is omdat ik me mede door dit voorval weer realiseer hoe belangrijk het is om heel bewust om te gaan met een – voor een ander – gevoelig onderwerp. Om eerst je hart te laten spreken en dan je woorden erbij te zoeken voordat je ze uitspreekt.

Tegenwoordig lijkt alles bespreekbaar te zijn. Een goeie zaak, ik ben voor openheid, maar openheid heeft gradaties. Het mag geen reden zijn om ongevraagd met iemand een gevoelig onderwerp aan te snijden. Dit vraagt aandacht en respect en wat mij betreft zelfs wederzijdse instemming.

Denk na voordat je er iets uitflapt. Hoe wil je iets zeggen. Vanuit welke intentie. Iets dat getuigt van empathie, respect en gelijkwaardigheid. Bedenk eens hoe je zelf zou willen worden benaderd.

Zoals je ziet is het ook voor mij soms nog lastig. Wat doe en wat zeg je? Hoe verplaatst je je in de ander en welke woorden zou je willen gebruiken. Zijn het woorden van troost of steun? Wat voelt belangrijk voor jou, wanneer je in die ander z’n schoenen staat? Welke woorden zijn dan waardevol, of welk gevoel zou je graag willen krijgen?

Wanneer je met zo’n instelling in gesprek gaat iemand, dan kan er bijna geen sprake meer zijn van grensoverschrijdend gedrag. Wil je dat helemaal uitsluiten, vraag dan om consent.  

Meer weten over hoe je dat het beste kunt doen, geef dan een reply op dit bericht. Ik neem dan even contact met je op.

Tot snel.

Karen

*****************************Speciaal voor jou***********************