Met z’n vieren komen ze naast me zitten in de trein. Uitgelaten kinderen. Ze schreeuwen en zeggen  flauwe dingen tegen elkaar. Een vrouw gaat tegenover mij zitten en haalt een zak krentenbollen uit haar grote tas en deelt die uit. Het blijkt de moeder van een van de meisjes te zijn. Drie nemen er een uit de zak en beginnen ermee te spelen en naar elkaar over te gooien.

Ze kijkt de situatie even aan maar zegt er niets van en besluit een gesprekje met een van de jongens aan te gaan in de hoop om een beetje rust te brengen in de coupé. Ze vraagt hem naar welke school hij volgend jaar gaat. Enthousiast begint hij al stoeiend te vertellen dat het geen gewone school is, maar meer een huis waar je zelf mag bepalen wat je die dag wilt doen of  leren. ‘Oh, lekker de hele dag een beetje spelen’, zegt de moeder een beetje spottend.

‘Nee hoor, het is een echte school, alleen gaat het er anders aan toe dan op onze school. Je mag gewoon veel meer zelf bepalen hoe je iets wilt doen,’ zegt hij met een grote grijns. ‘Klinkt mij als de ideale school’, flap ik eruit. De moeder kijkt me wat verward aan.

Ze reageert met te zeggen dat er steeds meer alternatieve vormen van onderwijs komen, maar ze kan het allemaal niet meer bijhouden. Zelf staat ze ook voor de klas op een hele gewone school, waar alles al jaren hetzelfde gaat.  

Op mijn vraag waarom dat zo is, antwoordt ze dat niemand durft af te wijken van de norm. Ze denkt uit angst voor de leiding, de collega’s, of de inspectie. Maar ook omdat leerkrachten nu eenmaal op deze manier worden opgeleid.

Ze vertelt dat ze ’s ochtends met haar dochter, die ook bij het groepje zit, naar een open dag is geweest van een VMBO-school. Ze is verbaasd over de hoeveelheid richtingen waaruit je tegenwoordig kunt kiezen. ‘Ik krijg bijna zelf zin om weer naar school te gaan, zegt ze enthousiast. Dat was er allemaal niet in mijn tijd.

We arriveren op onze plaats van bestemming en stappen uit. Zij gaat zwemmen met het luidruchtige stel. We wensen elkaar nog een fijne dag, waarop ik zeg dat ik verwacht wordt op een feestje met 10 kleuters. ‘Heb ik jaren mee gewerkt, veel sterkte’, zegt ze lachend. Ik wens haar hetzelfde.

Terwijl ik richting kinderfeestje loop, denk ik na over deze ontmoeting en voel me bevestigd in mijn idee over het onderwijs. Het zou niet alleen aantrekkelijker kunnen zijn door meer variatie in het lesprogramma aan te brengen voor de leerlingen, maar ook voor de leerkrachten. Dat er nieuwe inspiratie komt, die weer energie losmaakt om dingen anders te doen in je werk en/of je leven.

Misschien een open deur voor jou, maar ik ben benieuwd hoe je dat ziet. Wat doet het met jou doet als je niet datgene kunt doen wat je graag doet, of goed kan? Uit ervaring weet ik dat op den duur het plezier verdwijnt in je werk. Je knapt erop af en het maakt je ziek. De mensen die ik mag helpen, zijn daar de stille getuigen van.

Mocht je het gevoel hebben dat je dat punt nadert, maar wil je voorkomen dat je volledig afknapt? Stuur dan even een reply op deze mail. Ik neem dan direct contact met je op. Samen kijken we welke stappen je kunt nemen.

Inspirerende groet,

Karen