Misschien ken je ook wel iemand in je omgeving die zich altijd verantwoordelijk voelt voor van alles. Die het moeilijk vindt om iets los te laten en te delegeren, omdat hij het gevoel heeft dat het dan niet goed gaat, althans niet zoals hij het gedaan zou hebben. Of bang is om niet meer de vinger aan de pols te kunnen houden. Die overal zijn neus insteekt en zich opwerpt als de reddende engel. Iemand die geen grenzen kent en vanuit de beste intentie 25 uur in een etmaal wil stoppen.

Een dergelijke persoon ben ik ooit tegengekomen in mijn coaching. Heel hoog in de energie en zich totaal niet bewust van het feit dat hij afstevende op het burn-out ravijn. Het leek wel een Rupsje Nooitgenoeg. Even was ik jaloers op die tomeloze energie en misschien kijk jij ook vol bewondering naar dergelijke mensen, maar al snel voelde het niet gezond meer. Het was nogal overweldigend allemaal en daar had zijn omgeving last van.

Het contact met hem was niet eenvoudig omdat hij van mening was dat zijn gedrag heel normaal was. Hij zei alle dingen die hij deed leuk te vinden. Daarom betekende hierover in gesprek gaan ook een lange weg van intense gesprekken over zelfbewustwording en loslaten van ingesleten patronen.

Al snel bleek dat hij de lat zijn hele leven lang al heel hoog legde, bij alles wat hij deed. Dit verwachtte hij ook van zijn omgeving. Zijn ouders hadden een café en zij waren ook mensen die altijd hard gewerkt hadden en alles tot in de puntjes verzorgden voor iedereen. “Nee” zeggen kwam niet voor in hun vocabulaire, dus ook niet van hem. Dat door anderen hier misbruik van werd gemaakt, zag hij wel, maar desondanks nam hij deze standaard van zijn ouders over.

In zijn werk en daarbuiten was goed niet goed genoeg. Je kunt wel spreken van perfectionisme in alles wat hij deed. Niets was hem te gek en goed was niet goed genoeg. Ook al was zijn hele agenda vol gepland, hij was altijd bereid om nog om een klusje in huis te doen na een zware werkdag. Hij bleef zichzelf maar pushen en ging daarmee ver over zijn grenzen heen, zonder dat hij zich hiervan bewust was. Zolang hij dat deed voelde hij alsof hij meer grip en controle had over zijn leven.

Bovendien had hij last van een grote kritische blik op alles wat hij deed. Hij was niet snel tevreden met het resultaat. Het moest perfect zijn, want als dat niet het geval was, voelde hij zich onzeker worden en daar hield hij niet van. Je begrijpt wel dat dit voor zijn omgeving moeilijk was om mee om te gaan. Sommige collega’s maakten misbruik van hem. Anderen begrepen niet dat hij dat liet gebeuren en namen meer en meer afstand van hem.

Inmiddels ben ik er wel achter dat heel veel mensen in meer of mindere mate zelf last hebben van dergelijk gedrag. Mensen die het gevoel hebben dat ze zich moeten uitputten en in allerlei bochten wringen om gezien te worden. Daarmee over hun grenzen (laten) gaan en niet weten hoe het nu toch komt dat ze zich niet gelukkig voelen. Zich daardoor meer afsluiten van de buitenwereld en zich afzijdig houden van het normale sociale verkeer.

Om nu te voorkomen dat jij onbewust over je grenzen laat gaan, geef ik je hieronder 5 tips om deze goed te bewaken:

#1. Voorkom perfectionisme

#2. Bepaal je eigen standaard

#3. Goed is goed genoeg

#4. Word je bewust van je eigen grens

#5. Weet dat je goed bent zoals je bent

Nu is mijn vraag aan jou: Wat herken je en wat ga je de komende 90 dagen inzetten om je grenzen goed te bewaken? Of heb je misschien nog aanvullingen, die ik niet genoemd heb? Laat het me weten en laat je reactie hieronder achter.

Ik waardeer het enorm als je deze blog zou willen delen met jouw relaties op Linkedin, zodat meer leerkrachten geholpen kunnen worden.

VOEG me gerust toe aan je netwerk op LinkedIn 🙂 Hopelijk zien we elkaar snel!

‘In contact zijn en verbinden is de sleutel tot harmonie’