Krachtig voor de klas

Je wist als jong meisje al dat je dit vak in wilde, omdat je het belangrijk vond om jonge kinderen voor te bereiden op hun toekomst. Dat is alweer even geleden, want de laatste tijd raak je dat gevoel maar ook het plezier hierin steeds meer kwijt. Je stopt veel liefde en energie in het voorbereiden van de lessen om deze zo aantrekkelijk mogelijk te maken, maar op de een of andere manier bereik je daarmee niet wat je wil. Integendeel zelfs. Soms lijkt het tegenovergestelde het geval te zijn en stuit alles wat je doet of zegt op weerstand. Sommige leerlingen zoeken daarin je grenzen op, of gaan er zelfs overheen. 

Er bekruipt je een gevoel van falen. Hoe is het mogelijk, na al die jaren die je voor de klas staat, dat  jou dit gebeurt? Het lijkt wel of er een ander soort kinderen in de klas zit. Veel mondiger en eigenzinniger. Leuk hoor, maar lang niet altijd. Vooral niet als ze daarmee over je grenzen gaan.

Soms voelt het alsof je je flair verloren hebt om de aandacht van je leerlingen vast te houden. Je weet niet meer goed wat je moet doen als ze niet naar je luisteren. Je vraagt je af hoe je dat voor elkaar moet krijgen, maar vooral  hoe je nog echt contact met ze kan maken. 

Afgezien van alle lesgebonden uren, gaat er veel energie zitten in passend onderwijs, evaluaties, correctiewerk, oudergesprekken, toetsen, extra activiteiten en projecten met alle administratie die daarbij komt kijken. Ook dat wil je goed doen, maar als non-digital native kost je dat toch wat meer moeite. Het lijkt wel alsof je bijna geen ruimte meer in je hoofd hebt  om nog andere dingen te doen. Een boek lezen is soms al teveel, laat staan iets gezelligs doen met je gezin. 

Je jarenlange ervaring voor de klas lijkt ineens niet meer goed te werken. Je voelt dat er iets anders nodig is, maar wat? Je vraagt je af of alleen jou dit alleen overkomt, of ook je collega’s hiermee te maken hebben. Hen om raad vragen doe je niet. Dat voelt niet veilig. Je bijt nog liever je tong af. Alleen is intussen het plezier in je werk nagenoeg verdwenen.

Hoe zou het voor je zijn:

– Om het gevoel terug te krijgen, waarom je destijds voor dit vak hebt gekozen? Om weer de voldoening en het plezier te ervaren dat je kunt bijdragen aan de groei en ontwikkeling van jonge kinderen?

– Om je weer zelfverzekerd en krachtig te voelen, waardoor je weer energie krijgt van de dingen die je doet en daardoor weer zin hebt in bijvoorbeeld een stevige wandeling, het lezen van een goed boek, lekker koken of zomaar een avondje uit?

– Om je niet meer angstig te voelen, of te blokkeren met betrekking tot welke werkzaamheden dan ook, of dat nu digitaal is of voor de klas.

– Als je naadloos weet aan te sluiten op ‘jouw kinderen’, zodat ze zich weer voor je openstellen in de les?

– Als je weer grip hebt en weet te houden op wat er gebeurt in en buiten de klas zoals je dat gewend was, waardoor je je weer gelijkwaardig voelt aan je collega’s?