Als jong meisje wist je al vroeg dat het je roeping was om kinderen voor te bereiden op hun toekomst. Een diepgevoelde wens en overtuiging om te willen bijdragen aan de ontwikkeling van opgroeiende kinderen. Inmiddels sta je met de zenuwen in je lijf voor de klas en draai je je lessen op de automatische piloot. Dat het zover heeft kunnen komen vervult je met schaamte.

De laatste tijd heb je geen plezier meer in je werk als leerkracht. Steeds vaker willen een paar leerlingen niet echt meedoen. Wanneer je iets uitlegt, zitten ze te kletsen en met elkaar te klieren. Natuurlijk grijp je in. Altijd mild, zoals dat bij je hoort, maar zelfs dat lijkt te werken als een rode lap op een stier. Je voelt dat je de juiste toon mist om bij ze aan te sluiten en weet vaak niet goed meer zo’n situatie op te lossen.

Natuurlijk weet je dat leerlingen steeds mondiger zijn. Aan de ene kant leuk, want ze kunnen heel gevat zijn, maar aan de andere kant voelt het alsof ze steeds vaker een loopje met je nemen. Zoals laatst toen de leerling met de grootste mond gewoon de klas uitliep, omdat hij geen zin meer had in de les. Toen je hem aansprak op zijn gedrag, schold hij je de huid vol. Dit overdonderde je zo, dat je totaal verstijfde en niet meer in staat was adequaat te reageren. Het enige wat je je kan herinneren is dat je tegen je tranen vocht, toen alle kinderen daar heel hard om moesten lachen.

Het lijkt alsof er een ander soort kinderen in de klas zit, waar je geen grip meer op hebt. Leerlingen met korte lontjes, snel overprikkeld, met een korte spanningsboog, of juist die zich helemaal  in zichzelf terugtrekken, die alle energie van je vragen? Je voelt dat je de juiste toon mist om bij ze aan te sluiten en weet niet goed meer hoe je met ze in contact kunt blijven.

Je hebt een enorme staat van dienst opgebouwd, waarbij vooral jouw creativiteit van grote waarde is gebleken. Een belangrijk aspect dat je ze graag wilt doorgeven, want dat is wat jou altijd gelukkig heeft gemaakt en dat gun je hun ook. Alleen, het voelt  als parels voor de zwijnen.

Het maakt je onzeker en verdrietig. Als dit nog langer doorgaat, verlies je de grip op de situatie in de klas en op jezelf. Dan ga jij er zelf aan onderdoor. Je hebt gezien hoe dat de laatste tijd met een paar collega’s van je is afgelopen. Burn-out thuis. Dat wil je gewoon niet!