Het was je roeping om als leerkracht te gaan werken. Lesgeven aan jonge kinderen om ze voor te bereiden op hun toekomst. Dit vanuit een diepgevoelde overtuiging te willen bijdragen aan de ontwikkeling van opgroeiende kinderen. Inmiddels heb je een enorme staat van dienst opgebouwd, waarbij onder andere jouw creativiteit van grote waarde is gebleken. Creativiteit in allerlei vormen wil je ze doorgeven, want dat maakt je gelukkig. De werkvormen verzin je zelf. Het vraagt veel extra tijd, maar dat heb je er graag voor over.

Alleen, de laatste tijd voelt het anders. Je hebt minder plezier in wat je doet. Steeds vaker willen een paar leerlingen niet echt meedoen. Wanneer je iets uitlegt, zitten ze te kletsen en met elkaar te klieren. Natuurlijk grijp je in. Altijd mild, zoals dat bij je hoort.  Zelfs dat lijkt te werken als een rode lap op een stier. 

Natuurlijk heb je gemerkt dat  de leerlingen de laatste jaren steeds mondiger zijn geworden. Aan de ene kant leuk, want ze kunnen heel gevat zijn. Maar aan de andere kant voelt het alsof ze steeds vaker een loopje met je nemen. Zoals laatst toen de leerling met de grootste mond gewoon de klas uitliep, omdat hij geen zin meer had in de les. Toen je hem aansprak op zijn gedrag, schold hij je de huid vol. Dit overdonderde je zo, dat je totaal verstijfde en niet meer in staat was adequaat te reageren. Het enige wat je je kan herinneren is dat je tegen je tranen vocht, toen alle kinderen daar heel hard om moesten lachen.

Herken je dit radeloze gevoel? Alsof er een ander soort kinderen in de klas zit? Leerlingen met korte lontjes, of met een korte spanningsboog die veel energie van je vragen? Sommigen die snel overprikkeld zijn, of zich juist helemaal terugtrekken in de klas? Je mist de juiste toon en weet niet goed meer hoe je bij ze aan kunt sluiten om in gesprek te blijven. 

Een collega om raad vragen, doe je niet. Ben je gek! Jij, die zoveel ervaring heeft, lost dat toch zelf op? Dat heb je altijd zo gedaan. Bovendien wil je niet dat het in de lerarenkamer terecht komt. Daar moet je niet aan denken. Het idee dat je te boek komt te staan als iemand die haar eigen boontjes niet kan doppen, vervult je met angst en schaamte. Je weet gewoon niet meer wat je moet doen. Je ligt er ’s nachts wakker van, waardoor je steeds vaker bekaf en naar school gaat en met de zenuwen in je lijf voor de klas staat.

Als dit nog langer doorgaat, verlies je de grip op de situatie in de klas en op jezelf. Dan ga jij er zelf aan onderdoor. Je hebt gezien hoe dat de laatste tijd met een paar collega’s van je is afgelopen. Burn-out thuis. Dat wil je gewoon niet!